Çocukken, annemin kırdığım vazosu geliyor aklıma. En sevdiği vazoyu kırmış sonra korkudan titreyerek yapıştırmıştım. Çocuk aklı işte. Annem görür görmez anladı tabi vazonun kırıldığını. Üzüntüm kızmasına engel oldu. Ağlayarak özür diledim ve vazoyu çöpe attım. O günden beri kırık hiçbir eşyayı tutmam evde.
Eşyayı at çöpe kurtul.
Peki ya kırık kalpler ?
Ah ülkem, ah. Kalbimiz kırık.
Yaşanan kayıplar öylesine derin kırıklar bıraktı ki her an kanama geçirebiliriz.
Ta ki, sorumlular sorumluluğu kabul edip, ruhi dansözlükten vazgeçip çıkıp özür dilediklerinde,
gözümüzün içine bakarak özür dilediklerinde sonra adil bir şekilde yargılanıp cezalarını çektiklerinde yani adalet yerini bulduğunda ve bu kara elmas madenleri için insani, kalıcı çözümler üretildiğinde kanamamız bir nebze olsun durabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder