Çok şükür bireysel ve dolayısı ile toplumsal olarak evrimleşmemizin hızlandığı, farkındalığımızın arttığı bir dönemdeyiz.
Dolayısı ile Kurban Bayramı nedeni ile pek çok kişi, asıl kurban edilmesi gerekenin nefs olduğunu düşünüyor. Nefsin feda edilmesi ne kadar nefis olur. Çünkü ancak gönülden sevdiğin bir şeyi feda ettiğinde, kurbanın anlamı olur. Bu Dünya' da, bu algı seviyesinde, insanın madde boyutunda en sevdiği varlık kendisidir. Aksini iddia edebilir, kahramanlıklar, fedakarlıklar yapabilir ama hepsinin altyapısında mutlaka kendine duyduğu sevgi ya da sevgi ihtiyacı yer alır. O yüzden bayramların bir anlamı da barıştır, barışmaktır. İnsanı küslüğe iten, orada sabitleyen duygu, kendisine olan aşırı düşkünlüğüdür. Belki de bu bayram yaşayacağımız bir barışma, nefsimizin kurban edilmesi için nefis bir araç olur.
(Ey Muhammed!) Onlara, Âdem’in iki oğlunun haberini gerçek olarak oku. Hani ikisi de birer kurban sunmuşlardı da, birinden kabul edilmiş, ötekinden kabul edilmemişti. Kurbanı kabul edilmeyen, “And olsun seni mutlaka öldüreceğim” demişti. Öteki, “Allah, ancak kendisine karşı gelmekten sakınanlardan kabul eder” demişti. (Maide – 27)
Dün akşam Aamir Khan' ın Fanaa' sını izledim. Nefsin kurban edilişinin romantik bir anlatımıydı. Tavsiye ederim.
