Bir önceki yazımda Bukre' yi okumaya başladığımdan bahsetmiştim. Kitabın 176 sayfalık ilk bölümü bitti. Hikayenin sonu, beklentimi karşıladı ama elbette okumak isteyenlerin heyecanını kaçırmamak için sonu açıklamayayım. Kitabı okurken sıklıkla Metin Hara' nın Yol Kitabı' nda çok etkilendiğim bir kısım geldi aklıma. Sayfa 265, Feda-kar insanlar, kendilerini tamamen gözden çıkartıp ihmal eder, sadece başkaları için bir şeyler yapmaya çalışırlar yazan bölüm. Çok tanıdık geldi bu tarif bana. Hepimizin hayatında bu kişilerden vardır değil mi ? Adeta delice gönüllü kurban olan, kendini feda etmenin kahramanlık olduğunu sanan, bunu karşılıksız yaptığını söyleyen ama en küçük bir hayal kırıklığında kendini kaybederek ama ben senin için neler yapmıştım diyen.
Kutsal Kitap' ta ' Kuluma kul olmayın' der Yaratıcı. Yaratıcı doğal olarak aklımızdan, gönlümüzden geçeni ezelden ebede kadar bildiğinden böyle bir uyarıda bulunur ama biz yine de arabesk şarkılarda içlenmeyi severiz. Bir kere kurban olduğumuz yetmiyormuş gibi, bir de dost meclislerinde ballandıra ballandıra anlatırız nasıl haksızlığa uğradığımızı, nasıl kurban edildiğimizi, nasıl aldatıldığımızı.
Bukre' nin hikayesinde de kendini sevgilisine adayan bir kızın aldatılışı anlatılıyor. Aldatılışı derken, biliyorsunuz burada kastımız sadece fiziksel olarak yapılan eylem değil. Arkadan iş çevirme, yalan söyleme, olayları olduğundan farklı gösterme, hatta kendini farklı tanıtma vs. bunlar aldatmaktır.
İki kitabı yanyana koyar ve konuyu tekrar ele alırsak,
Eylemlerimizde önce ben, sonra sen dediğimiz zaman denge kurulmuş olur.
O vakit önce kendimiz için yaptığımız eylemlerden dolayı kimseyi gereksiz bir borç altına sokmamış olur, aynı zamanda da kendimizi korumuş oluruz.
Tabi önce ben demek ile sadece ben demek arasındaki fark iyi anlaşılmalı. Bencil olmak değil, dengede olmak.
Hayatın her alanında dengede olmak, kendimizi, sağlığımızı korumamız için çok önemli.
ÖNCE BEN, ÖNCE BENİM DENGEM
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder